Jerzy Panek urodził się w 1918 roku w Tarnowie, zmarł w 2001 roku w Krakowie. Jeden z najwybitniejszych polskich grafików. Studia rozpoczął w 1937 roku w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki, w pracowni Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. W czasie okupacji kontynuował studia w Kunstgewerbeschule. Po wojnie kontynuował naukę na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. W 1955 roku uzyskał dyplom ukończenia Akademii.
W połowie lat 50. odbył podróż do Chin, po powrocie z której krótko współpracował z Tadeuszem Kantorem przy realizacjach teatralnych. Od początku lat 50. artysta zaczął eksperymentować z techniką drzeworytu, zaś w latach 70. zaczął kłaść nacisk na prace malarskie.
Jerzy Panek należał do międzynarodowego ugrupowania Xylon, zrzeszającego drzeworytników.

Artysta uprawiał malarstwo i grafikę oraz drzeworyt, w którym osiągnął mistrzostwo. Na kształt twórczości Jerzego Panka silny wpływ miała podróż do Chin. Artysta łączył prace w cykle, z czego w latach 60. powstały jedne z najsłynniejszych m.in. Autoportrety, Pasterki, Latawce. Największy cykl w twórczości artysty stanowiły drzeworyty inspirowane Boską Komedią Dantego.

Prace Jerzego Panka charakteryzuje operowanie zwartą, topornie obrobioną, zdeformowaną bryłą i swoiste prymityzowanie formy. Artysta osiągnął niezrównaną lakoniczność i prostotę wyrazu. Malarstwo olejne wystawiał rzadko, traktując je jako bardziej intymną sferę swoich działań artystycznych.